Kurt bir gün tarladan geçerken bir sürü arpa görmüş. Kurt arpa sevmez ve hayatta ağzına koymazmış. Yürümeye devam etmiş ve yolda atı görünce hemen bir plan yapmış. Onu tarlaya götüreyim, o arpa yerken ben de onu yerim diye düşünmüş.
Ata: “Ben de seni arıyordum. Tarlada arpa buldum ama yiyemedim, sana sakladım, bayılırım senin dişlerinin gıcırtısına. Gel, sen ye, ben de seyredeyim.” demiş.
At kurdu tanıdığı için inanmamış ona: “Yahu, ben kurtları bilmez miyim? Sen arpa yiyebilseydin karnını doyurmak zevkini bırakır da kulaklarının zevkini düşünür müydün?” demiş.
Masaldan çıkan sonuç: Yaratılıştan kötü olanlar, kendilerine iyilik ediyormuş gibi bir süs verseler de gene kimseyi kandıramazlar.